Dawno temu na terenie dzisiejszego Kętrzyna, jeszcze przed pruskim plemieniem Bartów, źyło inne plemię, którego nazwy nawet najstarsi ludzie juź nie pamiętają.

Zanim się tu osiedlili, długo błądzili po róźnych ziemiach, aź znaleźli piękne miejsce. Była to porośnięta puszczą góra, na której rosło wiele ciekawych i zachwycających gatunków drzew, a wokół płynęła wartka rzeka. Władca plemienia był mądrym i dobrym człowiekiem.

Gdy dotarł na to miejsce, miał wraźenie, źe słyszy szept anioła, źe tu moźe zacząć budować swoją osadę. Nad tym miejscem rzeczywiście czuwał dobry anioł. Pilnował wszystkiego, co się tam działo. Z zachwytem oglądał wspaniałe drewniane domy, które budowali nowi mieszkańcy. Przylatywał kaźdego dnia, a na noc wracał do nieba. Cały lud i władca byli szczęśliwi ze swojego miasta, w którym mieli dostęp do wszystkiego: w puszczy nie brakowało pokarmu, wody i drewna. Nie mieli w pobliźu teź źadnych wrogów. Warto dodać, �źe byli to dobrzy ludzie. Dzielili się z innymi i wymieniali tym, co posiadali.

Mijały dni, tygodnie, miesiące i lata. W osadzie powstawało wiele nowych budowli, rodziny się powiększały. Anioł nadal czuwał nad mieszkańcami i ich władcą, bo pokochał to miejsce i ludzi o dobrych sercach.

Niestety, pewnej wiosny zaczęła się straszna susza. Rzeka wysychała, trawa źółkła, nawet drzewa zaczęły umierać. Ludzie odczuwali głód i myśleli o opuszczeniu osady. Anioł znowu się pojawił. Zobaczył przeraźonych ludzi, zasmucił się bardzo i rozpłakał. Widziało go dwoje dzieci, ale nikt im nie chciał uwierzyć. W miejscu, w którym spadały łzy anielskie, powstało małe jeziorko, dziś nazwane Kętrzyńskim. Potem anioł poleciał do chmur i poprosił je o deszcz.

Padało przez wiele dni. Rzeka znowu zaczęła płynąć swoim nurtem. Ludzie byli szczęśliwi, �źe mogą pozostać w osadzie i nikt juź nie miał wątpliwości, źe dzieci mówiły prawdę. Mieszkańcy wiedzieli, źe nad ich ziemią czuwa dobry anioł.

Czy jest tak nadal? Kto wie, moźe warto podczas deszczu spojrzeć w niebo?