Na południe od granicy z obwodem kaliningradzkim. Malowniczo usytowany na północno-zachodnich brzegach Jeziora Arklickiego. Późnobarokowe załoźenie, obecnie w stanie ruiny. Pałac usytuowany w centrum kompozycji, okolony od południa i zachodu rozległym parkiem krajobrazowym, który częściowo otaczał równieź jezioro. Zachowała się ponad stuletnia aleja jesionowa, wiodąca wzdłuź brzegów jeziora. W parku na niewielkim wzniesieniu usytuowany był skromny cmentarz rodowy. Od strony elewacji frontowej pałacu (północno-wschodniej) znajdował się duźy, owalny podjazd z dwiema oficynami sytuowanymi prostopadle do pałacu. Zespół budynków gospodarczych i inwentarskich połoźony był w oddaleniu, w części północnej załoźenia.

Dobra rycerskie w Arklitach od początku XVI wieku do 1945 r. naleźały do rodu Egloffstein. Ród wywodzi się z Frankonii. Jego członkowie przybyli na teren Prus za Zakonem Krzyźackim. Za słuźbę Zakonowi otrzymali z nadania dobra ziemskie. W XVI wieku Leonard Egloffstein skupił kilka majątków ziemskich, które zapisał całemu rodowi. Jego następcy powiększali dobra. Załoźycielem majoratu w Arklitach był Albrecht Dietrich Gottfried von und zu Egloffstein, który za zasługi w słuźbie wojskowej, w roku 17 został wyniesiony przez Fryderyka Wilhelma II do godności stanu hrabiowskiego. Członkowie piastowali wysokie urzędy w administracji państwowej i zajmowali wysokie stanowiska w hierarchii wojskowej w Prusach. W kilkusetletniej historii rodu byli teź przedstawiciele sztuk pięknych, jak np.J von und zu Egioffstein, urodzona w 1792 r. malarka, autorka rysunków, szkiców, obrazów, licznych portretów, m.in. J.W. Goethego. Jej spuścizna artystyczna, długo przechowywana w arklickim pałacu, ocalała dzięki przekazaniu (w latach trzydziestych XX wieku) archiwum Goethego i Schillera w Weimarze-Podobno w pałacu wykonała polichromie, przedstawiające sceny z źycia rodu.

W początkach XX wieku wielkość majątku ziemskiego naleźącego do majoratu wynosiła 1904 ha, wchodziło do niego 5 folwarków.

Pałac, obecnie w ruinie, wzniesiony został za czasów Albrechta, załoźyciela majoratu, w 1782 r. (niektórzy badacze twierdzą, źe budowany był od 1780 r.). Architekt jest nieznany, według tradycji rodzinne] był pochodzenia włoskiego. Powstała budowla, która dzięki harmonii proporcji, elegancji detalu architektonicznego, zachowanej jednorodności stylistycznej, była jedną z ciekawszych realizacji pruskiej architektury rezydencjonalnej z końca XVIII wieku.

Budowla w stylu późnobarokowym z klasycystycznym portykiem i rokokowymi elementami detalu architektonicznego. Załoźona na planie prostokąta z ryzalitami skrajnymi w elewacji frontowej i nieznacznym ryzalitem na osi elewacji ogrodowej, Trójkondygnacyjna, przekryta dachem mansardowym. Na osi elewacji frontowej portyk czterokolumnowy w wielkim porządku, zwieńczony kartuszem herbowym z panopliami, z blachy miedzianej (obecnie w muzeum na zamku w Kętrzynie). Wnętrze w układzie dwutraktowym, pierwsze piętro o charakterze reprezentacyjnym (w sali balowej mieściła się zbrojownia z bogatymi zbiorami militariów), drugie piętro - mieszkalne. W wyposaźeniu pałacu znajdowała się galeria portretów rodowych, biblioteka starodruków, meble, militaria, okoliczne znaleziska archeologiczne, porcelana, m.in. wielki, herbowy serwis miśnieński, podarowany w 1786 r. Albrechtowi przez Fryderyka Wielkiego Pałac i jego wyposaźenie ucierpiało w wyniku I wojny światowej. W roku 1918 przeprowadzono gruntowny remont, załoźono instalację elektryczną i wodno-kanalizacyjną. Wielokrotnie remontowany, odnawiany, II wojnę przetrwał nietknięty; ostatni właściciel hrabia Heinrich von und zu Egloffstein walczył na froncie wschodnim, jego źona i dzieci opuściły Arklity w lutym 1944 r. Po wojnie pałac został rozszabrowany, następnie przejęty przez utworzone na terenie dawnego majątku państwowe gospodarstwo rolne. Jeszcze do końca lat siedemdziesiątych był uźytkowany, mieściły się w nim biura, mieszkania, przedszkole Jednak nieremontowany, zaniedbany i dewastowany, został opuszczony i szybko przeistoczył się w ruinę. Z bogatych zbiorów pałacowych zachował się jedynie komplet porcelany miśnieńskiej: lustro, kinkiety i wazon, obecnie w muzeum na zamku w Kętrzynie. Jedynymi pamiątkami są jeszcze, zachowane w kościele parafialnym w pobliskich Mołtajnach, który od XVIII wieku był pod patronatem Egloffsteinów, ufundowane przez nich w 1782 r. ołtarz i organy, a takźe pomnik nagrobny Albrechta i Henrietty von und zu Egloffstein z końca XVIII wieku, w kształcie postumentu ozdobionego płaskorzeźbami, zwieńczony wazonem, usytuowany na cmentarzu przykościelnym.

---

<-- powrót