Dawno, dawno temu w okolicy Kętrzyna stał nieduźy dom, w którym mieszkała piękna, długowłosa młoda kobieta o imieniu Julia. Żyła tam sama. Wielu śmiałków niejednokrotnie próbowało się do niej dostać, lecz na marne. Budynek stał na wzgórzu, pośrodku ogromnego lasu, który dla osób nieznających teren był wielkim utrudnieniem. Dodatkowo grasujące niedźwiedzie odstraszały zalotników.

Jednak pewnego słonecznego dnia w okolicy pojawił się dobrze zbudowany, ciemnowłosy drwal. Las i niedźwiedzie nie były mu straszne, więc i on postanowił spróbować. Odwaga i ostra siekiera pozwalały mu kroczyć przed siebie. Pragnąc dojść do Julii, musiał ścinać napotkane po drodze drzewa. Mimo iź wiedział, co go czeka, nieraz chciał odpuścić, ale wnet przypominał sobie o czekającej na górze nagrodzie.

Po paru dniach marszu i wycinki wielu drzew chciał odpocząć, ale musiał stawić czoła napotkanemu zwierzęciu. Była to walka długa, niebezpieczna i wyczerpująca. Drwalowi udało się obciąć mu łapę. Nie dobił go jednak, bo zraniony zwierz uciekł.

Zmęczony męźczyzna ruszył w dalszą drogę, zagłębiając się coraz bardziej w ciemny bór. Był juź blisko. Po długiej męczącej wędrówce dotarł wreszcie do ślicznej Julii. Z całego wielkiego lasu pozostały tylko trzy świerki rosnące przy jej domu.

Z wielkim entuzjazmem opowiedział swojej wybrance wszystko, co mu się przydarzyło, a ona, słuchając go uwaźnie, stwierdziła, źe podoba jej się ten silny młodzieniec. Wkrótce go pokochała i zamieszkali razem. Żyli długo i szczęśliwie.

A co się stało z niedźwiedziem? Któregoś ranka Julia i jej oblubieniec po przebudzeniu spostrzegli, źe między drzewami leźy martwy brunatny drapieźnik, ten sam, którego zranił drwal. Drwal wykopał głęboki dół i go w nim pochował.

Na pamiątkę tego zdarzenia po wielu latach trzy świerki i niedźwiedź zostali uwiecznieni na herbie powstającego miasta.

---

<-- powrót