Dawno, dawno temu za górami, za lasami w leśnej chatce �źyło trzech braci. Nazywali się: Kazimierz, Edmund i Nikodem.

Pewnego dnia zostali zmuszeni do opuszczenia miejsca zamieszkania. Nie mając wyjścia, zaczęli wędrować. Przemierzając kraj wszerz i wzdłu�ź, dotarli w końcu na północ do bardzo małej miejscowości bez nazwy. Spodobało się to miejsce braciom, bo było niezwykle malownicze. Jednak coś dziwnego się tu działo. Ludzie nie byli wobec siebie mili i kochający, raczej opryskliwi i lekcewa�źący.

Przybysze domyślili się, �źe to mogą być złe czary, i postanowili pomóc mieszkańcom. Zaczęli rozpytywać, ale niczego się nie dowiedzieli, więc się rozdzielili. Jeden z braci poszedł na północ, drugi na wschód, a trzeci na zachód. Umówili się, �źe spotkają się w miasteczku w samo południe. Ale jeden z braci, który poszedł na wschód, spotkał kobietę. Spojrzała na niego i zaczarowała go, zamieniając serce w kamień. Była to ta sama wiedźma, która nie mogła znieść szczęścia, jakie panowało w miasteczku, i zamieniła wszystkich w bezdusznych ludzi, którzy zamiast serc mieli kamienie.

Dochodziło południe, więc i zbli�źał się czas spotkania braci. Dwóch z nich ju�ź się pojawiło, czekali tylko na tego trzeciego, który wyruszył na wschód. Nie stawił się jednak, więc postanowili go poszukać.

Gdy wreszcie go znaleźli, nie poznali, jego oczy były bez wyrazu, a on sam stał się niemiły. Domyślili się, �źe to sprawka wiedźmy, i dumali, jak pomóc bratu. Próbowali wszystkiego, ale nic nie pomagało. W pewnym momencie poczuli się ju�ź tak bezradni, �źe zaczęli płakać i błagać brata, by znów był taki sam jak kiedyś, prosili, by wszystko sobie przypomniał. Zaczęli go tulić, a łzy, które spadały na jego klatkę piersiową, rozpuściły kamień w sercu. Zły czar prysł. Wtedy bracia wpadli na pomysł, by doprowadzić ludzi z miasteczka do płaczu. Tak te�ź się stało. Uratowali miasteczko, a złej wiedźmie pękło serce, gdy zobaczyła tyle szczęścia naraz.

Mieszkańcy postanowili uczcić pamięć braci i na ich cześć nazwali miasteczko od pierwszych liter ich imion, a więc powstał KEN, do którego dodali słowo trzy, bo przecie�ź tylu było braci, i tak pojawiła się nazwa Kentrzy, z czasem przekształcona na Kętrzyn.

Od tej pory ludzie �źyją tu w szczęściu i przyjaźni, a gdy ktoś jest zły na drugą osobę, musi ją mocno przytulić do serca, tak, by spadła łza wzruszenia symbolizująca miłość i zrozumienie.

Kinga Janisiewicz
Gimnazjum nr 2 w Kętrzynie
Opiekun: Bo�źena Tomczak

---

<-- powrót