Dawno, dawno temu, kiedy tereny Warmii i Mazur były jedną wielką puszczą, a ludzie mieszkali w niewielkich osadach, rozpoczęła się legenda o Kętrzynie.

Nad brzegiem rzeki Guber, w małym domku razem z ojcem mieszkała piękna i silna niewiasta o imieniu Kętra. Byli bardzo biedni, ale cieszyli się, �źe są zdrowi. Matka dziewczyny zmarła wiele lat temu. Zajmowali się polowaniami i łowieniem ryb.

Pewnego dnia ojciec musiał wyjechać do zamku, aby sprzedać skóry i mięso z wcześniej upolowanych zwierząt. Nakazał Kętrze, aby siedziała w domu, bo wokoło było niebezpiecznie i nie wiadomo, kogo tam licho mogło przynieść. Dziewczyna poczekała, a�ź nie będzie widać sylwetki ojca. Wzięła koszyczek i pobiegła czym prędzej do lasu na jagody. Wśród przyrody była szczęśliwa.

W pewnej chwili usłyszała przeraźliwy krzyk. Wystraszyła się, ale ciekawość okazała się silniejsza. Musiała sprawdzić, kto lub co wydaje ten dźwięk. Po cichu i z ogromną ostro�źnością zbli�źała się do owego miejsca. Serce biło jej bardzo mocno. Przez głowę przechodziły jej ró�źne myśli: "Mo�źe to jest zasadzka, a mo�źe ktoś naprawdę potrzebuje pomocy". Nie poddawała się, szła dalej. Nagle ujrzała le�źącego na ziemi młodzieńca. Był nieprzytomny. Jego noga znajdowała się w sidłach. Bardzo krwawiła. Kętra znalazła konar, który wło�źyła w potrzask i uwolniła nogę. Z rękawa bluzki zrobiła opatrunek uciskowy, a �źe była bardzo silna, wzięła młodzieńca na plecy i zaniosła do domu.

Robiło się ju�ź późno. W domu czekał na nią zły ojciec. Chciał ju�ź na nią krzyczeć, ale zobaczył, �źe dźwiga kogoś na plecach. Poło�źyli rannego na ławę. Było z nim bardzo źle, w dodatku zaczął gorączkować. Ojciec opatrzył ranę specjalną maścią. Z dnia na dzień jednak było coraz gorzej, młodzieniec zaczął majaczyć, ale nie mo�źna go było zrozumieć. Noga stawała się cała czarna. Trzeba było ją amputować.

Po dwóch dniach gorączka ustąpiła i młodzieniec odzyskał przytomność. Był jeszcze bardzo słaby. Nie wiedział, gdzie jest. Kętra poinformowała go, jak się znalazł u nich w chacie, a młodzieniec (miał na imię Zyn) opowiedział, jak to po śmierci ojca macocha wypędziła go z zamku. Była to zła kobieta, która znała się na czarach. Jeden z poddanych, który się jej sprzeciwił, został zamieniony w głaz.

Mijały miesiące. Zyn oswoił się ze swoim kalectwem. Nauczył się na nowo chodzić, dzięki Kętrze i swojej zawziętości. Często razem łowili ryby. W miarę upływu czasu zakochali się w sobie. Obok chatki ojca zbudowali własną i zamieszkali w niej. Ojciec cieszył się ze szczęścia córki. Jednak ich sielanka nie trwała długo. Macocha dowiedziała się, �źe �źyje spadkobierca jej mę�źa. Postanowiła go odnaleźć i zabić.

Odnalazła młodych kochanków. Przemieniła się w �źmiję i pod nieobecność Kętry ukąsiła śpiącego Zyna w rękę. Kiedy się obudził, okazało się, �źe cały jest porośnięty sierścią. Po powrocie Kętra przed domem zobaczyła niedźwiedzia bez jednej łapy i zaczęła go przeganiać. Przera�źony Zyn uciekł do lasu. Kętra na darmo szukała ukochanego. Co wieczór słyszała tylko ryk niedźwiedzia. Gdyby tylko wiedziała, �źe to jest jej Zyn.

Pewnej nocy zwierz podszedł do śpiącej w lesie ukochanej i zapłakał. Jego łzy sprawiły, �źe dziewczyna zamieniła się w świerk. Od tamtej pory Zyn chodził wokół świerku.

W miejscu, gdzie mieszkali kochankowie, po latach powstał gród, a potem miasto, które nazwano Kętrzyn od imion Kętry i Zyna. W herbie zaś umieszczono niedźwiedzia bez łapy krą�źącego między świerkami.

---

<-- powrót