Wśród ludzi spotykanych na naszej drodze �źyda jednych pamiętamy dłu�źej, innych krócej, ale są i tacy, którzy pozostają na zawsze w pamięci. Do nich nale�źy ks. Wacław Radziwon, którego poznałem w czasie kolędy w 1947 r. Zainteresował się słysząc, �źe jestem krawcem, w tamtych czasach był to wysoko ceniony zawód. Uszyłem mu zimowe palto (pelisę), z którego był bardzo zadowolony.

Ks. Wacław Radziwon pochodził z województwa białostockiego. Urodził się w 1914 r. w Ró�źanym Stoku. Ukończył Seminarium Duchowne w Wilnie. W 1940 r. otrzymał święcenia kapłańskie. W 1945 r. przybył do Rastemborka.

Jego mała teczka zawierała wszystko co posiadał, z czym przyjechał - wspomina jedna z pierwszych mieszkanek Kętrzyna. Został pierwszym po wojnie proboszczem parafii św. Katarzyny, która swoim zasięgiem obejmowała cały powiat. W kościele były widoczne ślady wojny: uszkodzony dach, zdewastowane wnętrze, brak szat i naczyń liturgicznych. Ks. Radziwonowi przypadło usuwać zniszczenia, rozpoczął prace zabezpieczające i konieczne bie�źące remonty.

W 1946 r. przybył do Kętrzyna wraz z parafianami ks. Adam Szabunia, który objął przydzielony katolikom kościół św. Jerzego i słu�źył pomocą ks. W. Radziwonowi.

W pierwszej niedzielnej mszy św. sprawowanej przez ks. Wacława Radziwona w Rastemborku uczestniczyło troje ludzi, w tym państwo Maria i Wojciech Bołoczkowie, przesiedleni z województwa wileńskiego. Stopniowo wyludnione miasto zasiedlała ludność z Polski centralnej oraz repatrianci z Kresów Wschodnich, głównie z Wileńszczyzny.

Ks. Wacław Radziwon z całą swoją dobrocią i serdecznością przygarniał wiernych przybyłych z ró�źnych stron Polski a szczególnie tych z Kresów. Stopniowo tworzono i obsadzano sąsiednie parafie. Okres pobytu ks. Radziwona w Kętrzynie byt wypełniony pracą. Uczył religii w powstających szkołach, w późniejszym okresie tylko w średnich. Jego dawni uczniowie z wielkim szacunkiem i miłością wspominają zawsze �źyczliwego i pełnego humoru ks. Wacława

W Kętrzynie zało�źył PCK oraz Caritas, pełnił funkcję dyrektora oddziału. Interesował się swoimi parafianami. Znał wszystkich w mieście i w okolicy. Wiedział, gdzie kto mieszka, gdzie pracuje, jakie ma potrzeby i warunki. Mówiono, �źe zna drzwi do ka�źdego mieszkania. Ka�źdemu, kto się do niego zwrócił, słu�źył radą i na miarę swoich mo�źliwości pomocą. W tamtych trudnych czasach, je�źeli zachodziła potrzeba, partyjnym i wojskowym udzielał cichych ślubów i chrzcił ich dzieci.

Jego działalność duszpasterska, wielki autorytet i siła oddziaływania na społeczeństwo Kętrzyna zaniepokoiły miejscowe władze. Zaczęty się ró�źne szykany. Po siedemnastu latach pracy w parafii św. Katarzyny w 1962 r. ks. Radziwon został przeniesiony do Wydmin koło Gi�źycka. Stopniowo pogarszał się jego stan zdrowia, ujawniły się dolegliwości serca. Zaczął się starać o przeniesienie do miasta, co mogło ułatwić korzystanie z opieki lekarskiej. Po sześciu latach pracy przeniósł się z Wydmin do Gi�źycka, gdzie objął parafię św. Brunona. Obowiązki proboszcza pełnił do 1980 r. Odszedł nagle i cicho. Po kąpieli usiadł na łó�źku, pochylił się na ścianę i skonał. Pogrzeb odbył się w Gi�źycku 24 czerwca 1980 r.

Ks. Wacław Radziwon ciągle jest �źywy w pamięci jego dawnych parafian, dla których pozostał wzorem człowieka i gorliwego kapłana.