Ilekroć sięgam pamięcią do moich lat spędzonych w kętrzyńskim Liceum Ogólnokształcącym, tylekroć staje mi przed oczyma sylwetka mojego ukochanego nauczyciela wychowania fizycznego Raksima, człowieka bez reszty oddanego młodzie�źy.

Profesor Klemens Raksimowicz przed wojną w Święcianach, a potem w Gimnazjum im. Króla Zygmunta Augusta w Wilnie przekonał się, jak wielkie walory wychowawcze ma sport, którego stał się pasjonatem. Bakcyla szlachetnej rywalizacji umiał zaszczepić młodzie�źy naszej szkoły, poświęcając jej wiele czasu. W wolne dni organizował rozgrywki sportowe międzyszkolne, wyjazdy na mecze z młodzie�źą sąsiednich powiatów, z Olsztyna.

Zawsze byliśmy świetnie przygotowani, więc nie było nam równych. Wracaliśmy przewa�źnie z tarczą. Wymiernym osiągnięciem były mistrzowskie tytuły w "kosza" i w "siatkę", dyplomy i pochwały zdobywane przez szkolne dru�źyny dziewcząt i chłopców. Do legendy nale�źą spotkania z dru�źynami klubowymi, chocia�źby to z CWKS Warszawa w ramach rozgrywek o Puchar Polski. Jeszcze dziś widzę ów słynny sporny pomiędzy "Małym" a dwumetrowym Wilczyńskim. Do dziś pamiętam towarzyskie spotkania w kosza i siatkę ze szkolną dru�źyną warszawskiego "Mickiewicza".

Młodzie�ź �źyła sportem, uwielbiała swoich kolegów - zwycięzców, przysparzających szkole chwały, a swego nauczyciela kochała. Kochała go nie tylko za sukcesy, ale równie�ź za to, �źe był przyjazny, przystępny i �źyczliwy, �źe w czasie wycieczek i obozów traktował nas na zasadzie równego partnerstwa, �źe byt wesoły, dowcipny, prawy i sprawiedliwy. Był uosobieniem męskiej urody, z czego, przy swojej ogromnej skromności, chyba nie zdawał sobie sprawy.

Wiedzieliśmy, �źe w czasie wojny zostawił �źonę i dwoje maleńkich dzieci, �źeby ochotniczo walczyć za kraj. Później mundur oficerski zamienił na cywilne ubranie nauczyciela, bo jego posłannictwem była praca z młodzie�źą. Wiedzieliśmy równie�ź, �źe w 1947 r. został w Warszawie uwięziony za przekonania polityczne. Te fakty budziły w nas, uczulonych jeszcze wówczas na wszystko, co się łączyło z Polską, ogromny podziw. Widzieliśmy w naszym nauczycielu wzór pedagoga, łączącego zalety wykładowcy i wychowawcy, serdecznego przyjaciela młodzie�źy, wzór pracy.

W tych dniach (1992) odszedł na zawsze mój ukochany "belfer", którego nigdy nie zapomnę. Myślę, �źe nie tylko ja.