Dawny zespół pałacowo - parkowy z rozległym podwórzem gospodarczym, połoźony około 36 km na północny zachód od Kętrzyna i 10 km na zachód od szosy Kętrzyn - Barciany, nad rzeką Liwną, prawym dopływem Gubra.

Pałac usytuowany jest w starym parku krajobrazowym o pięknym, zróźnicowanym drzewostanie. Dawne podwórze gospodarcze na planie wydłuźonego prostokąta połoźone było w części południowo - zachodniej zało�źenia.

Początkowo znajdowały się tu dwie straźnice rycerskie, wieś załoźono w 1422 r. Następnie powstał ziemski majątek rycerski, który w 1626 r. był własnością rodziny von Kreytzen, później wielokrotnie zmieniał właścicieli.

W drugiej ćwierci XIX wieku nale�źał do pani von Viereck, za jej czasów, w 1836 r. wybudowano pałac.

Po jej śmierci drogą dziedziczenia majątek przeszedł na własność hrabiów von und zu Egloffstein, posiadaczy wielkich dóbr z siedzibą w pobliskich Arklitach. Obszar własności ziemskiej majątku w Silginach wynosił wówczas 1300 ha.

W początkach XX wieku obszar własności ziemskiej nie zmienił się, do majątku naleźały trzy folwarki, młyn, cegielnia, mleczarnia parowa. Od 1914 r. dobra były własnością barona von Ludinghausen. Od 1927 r. część gospodarcza i ziemia naleźały do Wschodniopruskiego Towarzystwa Ziemskiego, a pałac i park do spadkobierców von Kalcksteina. Następnie zespół pałacowo-parkowy został przekazany organizacji "Bund der Gothen", wywłaszczonej po dojściu Hitlera do władzy i wówczas teź przejęty przez NSDAP. Naziści urządzili w pałacu ośrodek szkoleniowy dla młodych Niemców, później Dom Starców, który funkcjonował do 1945 r.

Pałac, wzniesiony w 1836 r., w stylu neoklasycystycznym, nawiązującym do włoskiej architektury pałacowej. Murowany z cegły i otynkowany, podpiwniczony Zało�źony na rzucie wydłuźonego prostokąta, dwukondygnacyjny z trójkondygnacyjną częścią środkową z płytkim ryzalitem od frontu i ogrodu i półkolistym ryzalitem w elewacji bocznej od strony parku. Część środkowa przekryta dachem czterospadowym, boczne dwuspadowym. Podziały elewacji symetryczne, okna pierwszej kondygnacji zamknięte półkoliście, kondygnacje oddzielone gzymsem kordonowym, elewacje zwieńczone bogatym gzymsem uskokowo - ząbkowym i pseudokroksztynowym, w całości pierwotnie boniowane. Przy półkolistym ryzalicie w elewacji południowo-wschodniej szerokie schody prowadzące do parku, na piętrze balkon z ozdobną, źeliwną balustradą i wolutowym podparciem. Wnętrza w układzie dwutraktowym z wąskim korytarzem na wzdłuźnej osi i sienią ze schodami na piętro na osi poprzecznej. Podziały pomieszczeń niemal symetryczne.

Po wojnie majątek upaństwowiono, w pałacu początkowo przebywały dzieci na kolonijnych turnusach wakacyjnych, potem zaadaptowano go na mieszkania pracownicze. W latach siedemdziesiątych wybuch butli gazowej spowodował głęboką wyrwę w naro�źu ryzalitu w elewacji północno-wschodniej. Od tego czasu opuszczony budynek niszczał. W roku 1993 został zakupiony przez polsko-niemiecką fundację Dittchebuche e.v. z Elmshorn z zamiarem urządzenia tu Domu Przyjaźni Polsko-Niemieckiej. Zamurowano wyrwę w elewacji, całość uporządkowano i zabezpieczono, niestety od 1994 r. remont jest wstrzymany i pałac ponownie popada w ruinę.

---

<--powrót