Mieszkańcy Kętrzyna po�źegnali na zawsze Józefa Siwickiego, który zmarł 7 września 1987 r., z zawodu nauczyciela, ochotnika Ludowego Wojska Polskiego, długoletniego podinspektora Wydziału Oświaty i Wychowania w Kętrzynie, sekretarza ZFłP, członka ZBoWiD.

Józef Siwicki urodził się w 1925 r. na Wileńszczyźnie, gdzie spędził swoje dzieciństwo i lata młodzieńcze. Wczytując się w dzieje jego młodości, w rytm jego nauki i pokonywanych trudności, zawsze uderza nieoceniona dokładność tej zdumiewającej osobowości. Ju�ź w latach swej młodości był obecny tam, gdzie dokonywał się zapis najnowszej historii Polski. Pragnął mieć swój udział w walce z okupantem niemieckim. Uwa�źał, �źe ka�źdy musi mieć swój wkład w tę walkę, musi wziąć część brzemienia na siebie. Swój dobrowolny udział w walce traktował w tamtych czasach jako patriotyczny obowiązek.

Po zakończeniu działań wojennych uzupełniał wykształcenie i podjął pracę w.charakterze nauczyciela w szkolnictwie bartoszyckim. W 1952 r. przeniesiony został do Kętrzyna na stanowisko podinspektora Wydziału Oświaty i Wychowania w Kętrzynie i zaczął od podstaw organizować nasze szkolnictwo, nie szczędząc przy tym sił, ani czasu, ni zdrowia. Zawsze słu�źył pomocą nowo zatrudnionym nauczycielom, którzy jeszcze nie mieli wymaganych w szkolnictwie kwalifikacji.

W 1964 r. przeniesiony został na stanowisko zastępcy dyrektora Liceum Ogólnokształcącego im. W. Kętrzyńskiego w Kętrzynie, gdzie pracował do 1981 r. Pamiętamy lata, kiedy kierował wszystkimi doniosłymi sprawami liceum. Do tej społecznie u�źytecznej roli był wszechstronnie przygotowany.

Z wyboru pełnił funkcję wiceprezesa Miejskiego Oddział ZNP, do którego nale�źał od 1974, a kiedy zdrowie ju�ź mu nie pozwalało na efektywną pracę z młodzie�źą w szkole, przeszedł w 1981 r. na emeryturę i na etat w ZNP, wkładając w tę pracę całą swoją pasję. Życzliwy, ujmujący sposób bycia zjednywał mu przyjaciół wśród nauczycieli i pracowników oświaty. Chyba wszyscy, którzy go znali, mogą poświadczyć, �źe byt człowiekiem prawdy. Mógł zawsze ka�źdemu spojrzeć prosto w oczy. Zawsze utrzymywał kontakty z młodzie�źą, pracował w Szkole Podstawowej nr 4 i w Technikum Hodowlanym. Choć w 1981 r. przeszedł na emeryturę i mógł korzystać z wypoczynku, nigdy jednak w pełni tego nie korzystał. Spotykał się z nauczycielami, chętnie słu�źył im radą, �źyt problemami szkół. Nigdy te�ź nie podkreślał swoich zasług, obca mu była skromność na pokaz, takim byt naprawdę. Józef Siwicki byt uosobieniem pracowitości, poświęcenia i �źyczliwości w kontaktach międzyludzkich.

Władze oświatowe w pełni doceniły jego wkład pracy w dzieło wychowania młodego pokolenia, jak i wielkie zaanga�źowanie społeczne. W 1974 r. otrzymał Krzy�ź Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, wcześniej - Złoty Krzy�ź Zasługi, Złotą Odznakę ZNP, odznakę "Zasłu�źony dla Warmii i Mazur".