Patrzę przez szpitalne okno.To ostatnie dni złotej jesieni.Koniec października. Za oknem czyste błękitne niebo, ostre słońce, którego promienie połyskują świetliście poprzez drgające w lekkim wietrze liście, liście we wszystkich odcieniach �źółtości.Jaki�ź piękny jest świat. Świecie nasz , co zrobiliśmy nie tak , �źe zsyłasz na nas kataklizmy , zarazy , epidemie i inne gromy?

Od wieków gonimy za doskonałością.Wszystko co przed nami musi być , lepsze ,piękniejsze, zdrowsze, idealne.W tej pogoni tracimy czasem rozwagę -zakłócamy równowagę w przyrodzie i stąd chyba dzisiejszy problem , z którym nie bardzo wiemy jak sobie poradzić. Dopadł mnie covid choć nie bardzo wiem gdzie ani jak. Objawy mojej choroby były zupełnie nietypowe--brak gorączki, jest smak i węch,ale mam zaniki pamięci i tracę często przytomność.Byłam przekonana o swoim idealnym zdrowiu, a to "coś" co mnie zaatakowało pozbawiło pewności i złudzeń , �źe jestem" nie do zdarcia".Po dodatnim teście i upływie kilku dni obudziłam się w szpitalu w piękny słoneczny dzień. Nie bardzo wiedziałam co się ze mną działo, w jakim mieście jestem , jaki to dzień , pora roku...,

To słońce zza szpitalnych szyb budziło mój uśmiech i nadzieję , �źe wszystko będzie dobrze.Po paru dniach okazało się ,�źe jestem w Uniwersyteckim Szpitalu Klinicznym na oddziale Covid 19 w Olsztynie.Ze zdumieniem patrzyłam na personel oddziału.Wszyscy bardziej przypominali kosmitów ni�ź ludzi-białe kombinezony, maseczki,przyłbice , gogle, zmieniane co chwilę rękawiczki, specjalne obuwie.Zdawałam sobie sprawę , �źe ten ubiór to konieczność,ale dla personelu to cieknący po plecach pot,niemo�źność napicia się, zjedzenia czegokolwiek itp.Z tym większym uznaniem patrzyłam na ich pracę.Cały personel powy�źszego szpitala to anonimowi cisi bohaterowie.

Miałam łzy w oczach ze wzruszenia, kiedy młodzi ludzie z ogromną troską , oddaniem,szacunkiem dla wieku opiekowali się starszymi, le�źącymi chorymi-karmili, myli,zmieniali kilkakrotnie pościel, podawali z uśmiechem leki.Wszyscy zasługujecie na najwy�źszy szacunek, wykonujecie za niewielkie pieniądze niemal benedyktyńską pracę-uprzedzacie -"zaboli , ukłuję, czy chce pani pić?".Walczycie z wrogiem zupełnie nieznanym z wielkim poświęceniem.Jestem przekonana ,�źe tak jak Dawid pokonał Goliata wy tak�źe odniesiecie zwycięstwo- mo�źe nie dziś , mo�źe nie jutro, ale na pewno.Mnie przecie�ź uzdrowiliście.

Wszystkim pracownikom słu�źby zdrowia serdecznie dziękuję w imieniu wielu pacjentów i własnym, �źyczę zdrowia, wszelkiej pomyślności w �źyciu zawodowym i osobistym.