Dawny zespół pałacowo-parkowy z duźym kompleksem gospodarczym, połoźony około 28 km na północ od Kętrzyna i 3 km od granicy polsko-rosyjskiej. Pałac usytuowany jest w części środkowej dawnego załoźenia. Park rozciągał się w części północnej, w jego kompozycję wpisane były stawy, z których największy połoźony jest przed pałacem. Duźy czworokąt zabudowań podwórza gospodarczego i domy mieszkalne pracowników majątku usytuowane były w części południowej zespołu.

Wieś w Wielewie została załoźona w 1409 r., jako wieś czynszowa lokowana na prawie chełmińskim. W roku 1474 Wielewo otrzymali ojciec i jego dwaj synowie - Rautter, którzy do Prus przybyli z Austrii - jako nadanie ziemskie w zamian za słuźbę Zakonowi. Wielewo stało się siedzibą rodu do 1945 r. W końcu XVIII wieku majątek został objęty majoratem. W 1833 r. Augusta von Rautter, dziedziczka Wielewa poślubiła Bernhardta von Pressenthin z Meklemburgii, który przyjął nazwisko rodu von Rautter. Ich wnuk, Christoph (1858-1943) otrzymał tytuł hrabiowski w 1913 r. prawem pierworództwa i posiadania majątku , ze zmianą nazwiska na von Rautter - Willkamm. W końcu XIX wieku i w XX wieku obszar 9100 ha. funkcjonowała cegielnia, zaś majątek szczególnie słynął ze znakomicie prowadzonej hodowli koni, głownie trakeńskich. Hrabia Christoph von Rautter-Willkamm miał czterech synów, dwóch zginęło w I wojnie światowej, czwarty w II wojnie, przeźył trzeci, który w latach dwudziestych wyjechał do Nowego Jorku.

Pałac został wzniesiony na zrębie wcześniejszej budowli w 1797 r. jako budowla na planie wydłuźonego prostokąta z nisko osadzonymi, duźymi oknami, przekryta dachem mansardowym, o cechach budowli rokokowej. Ta realizacja uwieczniona została na litografii z połowy XIX wieku. Po stronie północnej pałacu znajdował się wówczas interesujący dość duźy budynek oranźerii, w części z czerwonej cegły, neogotycki, na planie kwadratu, z wieźą w środku i z przylegającą od zachodu duźą, szklaną oranźerią i zadaszonym tarasem od wschodu. Pałac ten w połowie XIX wieku był odnawiany, a w roku 1920 został rozbudowany głównie o boczne skrzydła i przekształcony w stylu neorokoko z elementami klasycyzującymi. W tej formie przetrwał do naszych czasów. Jest to budowla o pięknej w proporcjach bryle, mająca charakter wiejskiego, letniego pałacyku. Niska, przekryta wysokim, mansardowym dachem mieszczącym piętro mieszkalne, na planie wydłuźonego prostokąta z bocznymi skrzydłami od strony zachodniej.

Elewacja wschodnia, od strony parku, pełniąca funkcję elewacji reprezentacyjnej, dziesięcioosiowa, z owalnym gankiem na osi, mieszczącym dwuskrzydłowe wejście, z herbem nad drzwiami oraz tarasem na poziomie dachu. (Na taras wychodziły drzwi z gabinetu właściciela majątku). Ponadto elewacja zdobiona płytkimi ryzalitami bocznymi, zwieńczonymi wysokimi szczytami zamkniętymi owalnie z uskokiem. Wszystkie elewacje zdobione paskowymi lizenami, nisko osadzone okna z drobnokwaterową stolarką, obwiedzione opaskami z tynku z festonem w zwieńczeniu. Wnętrza w układzie dwutraktowym w holu i pomieszczeniach reprezentacyjnych neorokokowe sztukaterie na sufitach z fasetą. Z wyposaźenia zachował się jeden ceramiczny kominek.

Po wojnie na obszarze majątku utworzono państwowe gospodarstwo rolne, w dawnym pałacu stacjonowało wojsko.

---

<--powrót