Zastanawialiście się kiedyś, jak powstał Kętrzyn? Pewnie większość z was słyszała historię z niedźwiedziem. Było jednak inaczej. Wszystko zaczęło się od tego, �źe jeden z najznamienitszych złotników w Prusach o imieniu Przemir podró�źował po tych terenach w poszukiwaniu materiałów do swoich wyrobów. Wędrował wiele dni i nocy, a�ź wreszcie skończyło mu się picie, więc musiał napełnić manierkę w okolicznej rzece. Rzemieślnik zszedł powoli w stronę rzeki, aby napełnić pojemnik. Jego uwagę przykuł jednak blask wydobywający się z wody. Wło�źył rękę do wody i wyjął błyszczący przedmiot. Był to sporych rozmiarów kamień, który wyglądałby jak najzwyklejszy na świecie, gdyby nie to, �źe był cały ze złota. Złotnik przyjrzał mu się uwa�źnie. Było to najszczersze złoto, jakie miał kiedykolwiek w rękach. Zauwa�źył, �źe w wodzie skrzyło się jeszcze więcej złotych grudek. Powyławiał wszystkie widoczne i zabrał je ze sobą. Musiał podzielić się wieścią z mieszkańcami swojego grodu.

Słuchajcie mnie wszyscy. Podczas mojej ostatniej wyprawy natrafiłem na rzekę, w której, nie uwierzycie, są kamienie z czystego złota! - obwieścił radośnie Przemir.

Mieszczanie wybuchnęli gromkimi okrzykami na cześć Przemira. Skakali radośnie na wieść o tym, �źe ich gród się wzbogaci. Nagle jeden z mieszkańców wystąpił do przodu.

A mo�źe zało�źymy nad tą rzeką osadę? - podsunął pomysł.

To nie jest wcale takie głupie - pochwalił ideę złotnik. - Ruszajmy więc.

Mieszkańcy, z Przemirem na czele, udali się na miejsce, gdzie młodzieniec znalazł drogocenny kruszec. Mę�źczyzna pokazał im rzekę i znajdujące się w niej szczerozłote kamienie. Towarzysze Przemira wyłowili złoto i postanowili wymienić je na materiały do budowy nowego grodu. Kiedy wrócili nad strumień z wszelkiego rodzaju budulcami, rozpoczęła się wielka budowa miasta.

Mogłoby się wydawać, �źe to koniec historii. Nic jednak mylnego. Budowa nie szła za szybko, a Kajko - kasztelan grodu, z którego przenieśli się mieszczanie, był wściekły, �źe populacja w mieście tak mocno spadła. Wysłał swoich �źołnierzy, aby porywali budowniczych i mordowali kupców. Populacja grodu zmniejszyła się z pięciu tysięcy do trzystu. Poza tym Kajko zakazał handlu z mieszkańcami nowego grodu, więc jego funkcjonowanie stało pod znakiem zapytania. Niektórzy chcieli się ju�ź poddać, jednak złotnik zagrzewał ich do walki.

Słuchajcie. Nie mo�źemy się teraz poddać. Budowa zostanie niedługo ukończona. Dzięki rzece mo�źemy przecie�ź zarobić. Niedługo nasze miasto będzie potęgą, a kasztelan Kajko przegra - przemawiał rzemieślnik.

Jak mamy zarobić, skoro zakazano kupcom handlu z nami? - zapytał jeden z ocalałych mieszkańców.

Będziemy sprzedawać złoto przyjezdnym - oświadczył Przemir. - Przecie�ź kiedy budowaliśmy miasto, przeje�źd�źało tędy wielu ludzi.

Zaraz po tych słowach przed bramą pojawiło się dwóch mę�źczyzn.

Jak widać, ju�ź mamy klientów - skomentował Przemir nową sytuację.

Złotnik pobiegł do przybyszów. Po ich wyglądzie mo�źna było wywnioskować, �źe nie są tutaj, aby handlować. Wyglądali raczej na jakichś łowców. Ich twarze osłaniały ciemne kaptury, spod których wyglądały �źółte ślepia. Na sobie mieli pancerze ze skromnymi zdobieniami i coś na wzór szala. Z ich pasów wystawały po dwie kusze i proch, którego du�źa dawka mogła zabić nawet wściekłe zwierzę.

Witam - przywitał Przemir. - Mo�źe w czymś pomóc albo coś zaoferować? - mówiąc to, wyciągnął du�źy asortyment ozdób z rzecznego złota.

Nie jesteśmy tutaj po pamiątki - odparł grobowym głosem ni�źszy łowca.

W takim razie po co tu przybyliście? - zapytał złotnik.

Ten gród jest poło�źony nad złotodajną rzeką, prawda? - przemówił wy�źszy jegomość.

Tak - odpowiedział rzemieślnik. - Je�źeli chcecie zdobyć trochę złota, to nie ma mowy. Jest nam bardzo potrzebne.

Nic z tych rzeczy - zaprzeczył jeden z wojowników. - Chodzi nam tylko o bestię, która mieszka u źródła rzeki.

Ale tam nie ma �źadnego potwora - powiedział Przemir, uznając przybyszów za wariatów. W sumie to nie wyglądali na normalnych. Nawet nie było widać ich twarzy. A co jeśli chcieli zabić pozostałych mieszkańców na rozkaz złego Kajki? Nie ufał im.

Mo�źemy ci zapłacić za doprowadzenie nas do źródła rzeki - zaproponował wy�źszy łowca.

Ale jeśli nas oszukasz - zagroził ni�źszy mę�źczyzna - to kara będzie sroga - mówiąc to, przyło�źył kuszę do czoła Przemira.

Dobra, niech wam będzie - zgodził się złotnik. - Trzymaj jednak swojego kolegę z daleka ode mnie - zwrócił się do wysokiego młodziana. - Trochę się go boję.

Nie musisz się nas obawiać - odpowiedział wysoki łowca. - A tak w ogóle to moje imię brzmi Kanimir, a mojego kompana Laminik.

Mnie natomiast zwą Przemir - przedstawił się złotnik.

Łowcy ruszyli za rzemieślnikiem. Szli w przeciwnym kierunku do nurtu rzeki. Pokonywali zarośla, doliny i wzgórza. Przemir szybko się męczył, więc częste przystanki były obowiązkowe. Laminik wreszcie się zdenerwował.

Czy ty musisz ciągle się zatrzymywać?! Gdyby nie ty, dawno bylibyśmy u celu! - krzyczał zdenerwowany łowca.

Gdybym nie ja, w ogóle nie dotarlibyście do rzekomego potwora - odparł spokojnie rzemieślnik.

Laminik ju�ź celował kuszą w Przemira, kiedy głos zabrał Kanimir.

Obaj jesteście siebie warci - stwierdził poirytowany wojownik. - Przez wasze kłótnie tylko tracimy czas, więc podajcie sobie ręce.

Mę�źczyźni niechętnie uścisnęli sobie dłonie. Podczas wędrówki złotnik nie chciał się ju�ź zatrzymywać ani na chwilę, a Laminik nie odzywał się. Po długiej podró�źy kompani dotarli do celu. Była to zacieniona polana na wysokiej górze z jaskinią, z której wypływała rzeka. Wokół nie było �źywej duszy.

No i co? Mówiłem, �źe tu nie ma �źadnego potwora - powiedział złotnik.

Po jego słowach z jaskini wydobył się przeraźliwy ryk. Przemir schował się za Kanimirem.

Coś mówiłeś? - zapytał sarkastycznie Laminik.

Nie - odpowiedział przera�źony rzemieślnik.

Z jaskini wysunęła się przedziwna maszkara. Miała głowę sokoła i ciało wę�źa. Na głowie rosły gigantyczne rogi, które sprawiały wra�źenie, jakby były wyrwane szatanowi.

Dlaczego naruszacie spokój Gubra, władcy tej rzeki? - zapytał potwór.

Chyba się spodziewasz - odpowiedział Laminik, wyciągając kuszę.

A więc chcecie walczyć, tak? A ju�ź się bałem, �źe dzisiaj niczego nie zjem - powiedział, rzucając się na łowców.

Wojownicy uskoczyli przed atakiem. Przemir, korzystając z chwili, ukrył się za skałą i obserwował walkę. Widział, jak łowcy strzelali do potwora ze strzał podpalanych, zatrutych i usypiających. Nic to jednak nie dawało. Guber natomiast zadawał wojownikom coraz większe obra�źenia. Wreszcie łowcy padli pokonani na ziemię. Coś podpowiedziało Przemirowi, �źe musi im pomóc. Mę�źczyzna wyciągnął zza swojego pasa sztylet, który wykonał ze złota z rzeki, i rzucił się na potwora. Szybkim ciosem przebił Gubrowi głowę, z której wytrysnęła ciecz zielonkawej barwy. Potwór padł martwy. Płyn, który wypłynął zamiast krwi, dostał się do rzeki i popłynął prosto do miasta. Przemira mało to obchodziło. Pomógł wstać łowcom, a kiedy obrócił się, aby zobaczyć ciało maszkary, ono ju�ź płonęło. Najwyraźniej złoto z rzeki miało tak�źe właściwości samozapalające. Laminik i Kanimir pochwalili czyn złotnika.

Po powrocie ujrzeli gród zalany zielonkawą substancją. Przemir ju�ź miał rozpaczać, �źe trzeba będzie zbudować gród na nowo, kiedy na miejscu zgliszczy pojawiło się w pełni wybudowane miasto. Wszyscy myśleli, �źe mają przywidzenia. Była to jednak prawda. Nie wiadomo, jak to się stało i raczej nigdy się tego nie dowiemy. Łowcy od razu po powrocie opowiedzieli mieszczanom o poczynaniach Przemira i został on okrzyknięty władcą grodu.

Właśnie taka jest historia Kętrzyna. Jak widać, nie ma nic związanego z niedźwiedziami. Mam nadzieję, �źe od teraz będziecie wiedzieć, jak tak naprawdę powstało nasze miasto.

---

<-- powrót